Ξεκινάμε με το Αιολικό Πάρκο Μπούρλαρης που έγινε το 1999............ και τοποθετήθηκαν 13 ανεμογεννήτριες. Ο Μπούρλαρης είναι το βουναλάκι που είναι απέναντι από το Παραδείσι και εκεί πάνω βόσκουν και όλα μας τα ζώα που είναι ελευθέρας βοσκής. Εκεί στο ψηλότερο σημείο βρίσκουν κάθε βράδυ καταφύγιο για να κοιμηθούν.
Είναι γεγονός ότι μόλις σε 7 λεπτά από τον Πλάτανο φτάνεις στη κορυφή όπου νοιώθεις τόσο μικρόσωμος μπροστά σε αυτούς τους γίγαντες των 75 μέτρων που στέκονται εκεί σαν οντότητες από έναν άλλο κόσμο. Παράλληλα παρατηρείς εκεί από ψηλά τα πάντα και γεμίζεις ενέργεια και τα μάτια σου δεν προλαβαίνουν να μαζεύουν εικόνες εκπληκτικής ομορφιάς όπου κι αν κοιτάξεις. Βλέπεις απέναντι τους Πεταλούς και πιό μακρυά την Ραφήνα που ειδικότερα το βράδυ σε μαγεύουν τα φώτα της. Πιό μακρυά αγναντεύεις τη Μακρόνησο.
Μεγαλόνησος Πεταλιών..H Πεταλία είναι το μεγαλύτερο νησί του νησιωτικού συμπλέγματος των Πεταλιών με έκταση 17,2 τ.χλμ. Το σύμπλεγμα των Πεταλιών βρίσκεται στον νότιο Ευβοϊκό κόλπο ανάμεσα στο Μαρμάρι Ευβοίας και στην Ραφήνα Αττικής και περιλαμβάνει εκτός από τη Μεγαλόνησο τα νησιά Αβγό, Λαμπερούσα, Λουλούδι, Μακρονήσι, Ποντικόνησο, Πράσο, Τράγος, Φούντι και Χερσονήσι. Διοικητικά το σύμπλεγμα ανήκει στον δήμο Μαρμαρίου. Η Μεγαλόνησος σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είναι ακατοίκητη, ενώ σε παλαιότερες απογραφές εμφανιζόταν να διαθέτει μόνιμο πληθυσμό, όπως φαίνεται στον παρακάτω πίνακα :
| Απογραφή | 1940 | 1951 | 1961 | 1971 | 1981 | 1991 | 2001 | |
| Πληθυσμός | 46 | 61 | 18 | 6 | 4 | 0 | 0 |
Το υψηλότερο σημείο του νησιού είναι 371 μέτρα και βρίσκεται στο κέντρο περίπου του νησιού.
Το νησί είναι ιδιόκτητο, με το μεγαλύτερο τμήμα του να ανήκει στους
απογόνους του εφοπλιστή Μαρή Εμπειρίκου, ο οποίος απέκτησε το νησί από
τη βασιλική οικογένεια της Ελλάδας, το 1915. Τμήμα επίσης του νησιού ανήκει στα παιδιά του διάσημου Ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο.
Πολλοί κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής ακόμα κι απ' το Παραδείσι πήγαιναν εκεί κάθε μέρα και δούλευαν στους αμπελώνες και ελαιώνες και το βράδυ ξαναγύρναγαν σπίτια τους. Άλλες εποχές με ιστορίες που όμως οι παλιοί τις θυμούνται.
Μία από αυτές τις ιστορίες είναι και το πως οριοθετούσαν τα σύνορα στο βουνό οπότε ο καθένας ήξερε την ιδιοκτησία του. Ένας αδαής περπατητής δεν θα μπορούσε να το καταλάβει ποτέ. Όμως για τους κατοίκους ήταν γνωστό τι σήμαινε μιά όρθια πέτρα ανάμεσα σε άλλες όπως θα δείτε και στην φωτογραφία.
